Dollemansritten en schietgebedjes

December. Het begint met Sint, die in zijn ellenlange gedichten weer uitwijkt over zaken welke je liever aan je voorbij laat gaan. Na een korte pauze moet je grenzen verleggen tijdens het kerstdiner, waar menig familielid een bijdrage heeft geleverd aan de overvolle eettafel. En nog geen week later barst je van de goede voornemens. Op voorhand verwachtten Josephine en ik dat deze momenten de lastigste van onze reis zouden worden, maar tot dusver verstrijken de weken als minuten.

Het vervolg: Thailand en Laos...
Na drie dagen hadden we de drukte van Bangkok en zijn fameuze backpackersstraat, de Khao San Road, wel bekeken. Toch voelden we ons vereerd dat we hier mochten genieten van buckets en plaatstelijke delicatesses (variërend van streetfood tot sprinkhanen). De grote hoeveelheid smok deed een beroep op onze longen, waardoor de frisse zeelucht van het zuidelijke eiland Koh Tao voelde als een geschenk uit de hemel. De pub crawl bleek een goede aftrap voor de hierop volgende dagen. Australische beersongs, optredens van ladyboys en fireshows passeerden de revue. Bij het ontbijt (gehouden tussen 08:30 en 10:30 uur) waren we dan ook sporadisch aanwezig. De oorzaak van dit alles lag buiten onze invloedsfeer. Een verklaring: het schommelende alcoholpercentage in de Chang, het lokale bier (633ml, 6-18% alcohol). De bijbehorende slogan "Live like you mean it" dekt volgens ons goed de "lading".
Het recoverproces vond plaats op het vaste land, Krabi. Al moesten we ons eerste schietgebedje doen om hier te komen. De taxi die op Koh Tao de transfer van hostel naar pier verzorgde, liet het in de vroege morgen afweten. Gelukkig was een medewerker van het hostel bereid ons één voor één af te zetten bij de pier. De tijd in Krabi was vooral heel relaxed, mede door het luxe resort waar we verbleven. Het strand van Krabi zelf, Ao Nang, beoordeelden we met een mager zesje (misschien hebben we inmiddels iets te veel mooie stranden gezien?). Daarentegen, de omliggende stranden, bereikbaar per boot, waren fantastisch! Dit werd nog eens bezegeld met een kwallenbeet. Geniessen! Om Sinterklaas niet volledig aan ons voorbij te laten gaan, brachten we op 5 december voor de derde maal een bezoek aan de Seven Eleven. Het belletje, aangestuurd door een sensor, dat afgaat wanneer je deze supermarkt binnen- en uitgaat, laat ons inmiddels koud. Na een vriendelijke "Khop kun ka" (bedankt) tegen de cassière, waren we een voorraad chocolade rijker. Hiervan wisten we uiteindelijk met enige creativiteit onze voorletters te maken.
Op Koh Phi Phi was van een warm welkom geen sprake. De eigenaresse van Ban Thai Guesthouse, luisterend naar de naam Miss Lee, gaf commando's alsof ze jaren een hoge functie bekleed had in het leger. Ook het belang van rust, regelmaat en reinheid stond bij Miss Lee hoog in het vaandel. Tijdens het positioneren van de slippers op de stoep en het wassen van de voeten, vond doorgaans sociale controle plaats. En toch konden Josephine en ik deze vrouw enorm waarderen, juist omdat het veel hilarische momenten opleverde. Vanaf Koh Phi Phi hebben we een dagtour gedaan met een longtail boat. Inmiddels kunnen we zeggen dat we op hetzelfde strand hebben gelopen als waar Leonardo DiCaprio figureerde in de film The Beach.
Om het Noorden van Thailand te bereiken, was wederom een schietgebedje vereist. Alsof we het op onszelf afroepen, was deze taxi ons vergeten mee te nemen richting airport. Gelukkig is tijd voor Aziaten relatief: een maximaal overschreden inchecktijd bleef onopgemerkt. Niet vanuit het vliegtuig, maar vanaf een platform maakte ik de volgende dag de Jungle Bungee Jump (60 meter). Een onbeschrijfelijke ervaring waarbij mijn stembanden nooit eerder gemaakte geluiden produceerden. Over de jungle gesproken, we hebben een tweetal dagen doorgebracht op een olifantenkamp in de jungle. Vrienden worden met Wasna (onze aangewezen olifant) was geen enkel probleem. Aangezien eten een veel uitgeoefende bezigheid van ons is, waren we ook niet te beroerd om Wasna te verwennen met bananen. De term bonbon (die aangeeft dat een olifant te eten krijgt) vloog Wasna dan ook om de oren. Naast olifanten waren er op het kamp puppies, kippen, varkens en spinnen. 's Nachts was Josephine ervan overtuigd dat we een bulldog aan deze rij konden toevoegen. In the end was het de snurkende Amerikaanse buurman die kampte met een te hoog BMI. Ook hij heeft er wat kilootjes bijgegeten tijdens de cooking class de volgende dag, waar we onder andere onze eigen loempia's maakten.
Vanuit Chiang Mai zijn we op eigen gelegenheid meer naar het Noorden gereisd met als eindbestemming Pai. Een afstand van 120km legden we af op onze Yamaha Fino's (Josephine volledig in haar nopjes met haar roze exemplaar). Na een korte brainstormsessie was de teamnaam "Furious Fino's" een feit. Onze dolle pret maakte plaats voor een ware dollemansrit. Onderweg zagen we vijf ongelukken, werden we ingehaald in haarspeldbochten en kwamen ambulances met zwaaiende sirenes in tegengestelde richting.

Laos benaderden we middels een slowboat. Van meerdere partijen hoorden we dat deze tweedaagse tocht over de Mekong absoluut de moeite waard zou zijn. Van de groene bergachtige omgeving hebben wij helaas weinig meegekregen. Met klapperende tanden en blauwe lippen was het meer zaak onze lichaamstemperaturen op peil te houden. Ontzettend koud! In Luang Prabang (opgenomen in de world heritage list) waren de temperaturen niet veel beter. Joos werd hier ook nog eens ziek. Heel treffend omschreef ze achteraf haar verblijf in Luang Prabang als volgt: "Luang Prabang? Daar heb ik grotendeels de hotelkamer en binnenkant van mijn oogleden gezien. Verder ben ik op straat over een banaan uitgegleden. Ohja, en ik heb meneer Boupha een verrassing bezorgd." Tussen de bedrijven door hebben we wel een avondje kunnen bowlen. Dat is een must-do wanneer je in Luang Prabang bent. Op het gebied van spares en strikes schoten we tekort, de Engelse Dan (die we eerder ontmoet hadden in Pai) maakte ons met de grond gelijk. Later die avond nog een interessant kaartspel gespeeld met vier Israeliërs. In deze game was slechts één regel, "don't talk about the rules". De inmiddels redelijk beschonken Dan, die ook in deze game involved was, kreeg de ene na de andere kaart naar zijn hoofd geslingerd met als reden "talking", "time" en "not your turn". Na verloop van tijd kreeg een ieder het spel in de gaten.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. De kritieke situatie deed ons besluiten om een VIPbus te nemen naar Vang Vieng. Lees: een crap bus waar de witte letters V I P op de voorruit zijn geplakt. Al snel bleek dat de maag van een buitenlander tegen meer bestand was dan die van een local. Josephine, ik en mijn tas werden verrast door een vloedgolf van lokale maagsappen in het gangpad. De geur konden we niet geheel thuisbrengen, daarom houden we het op een zure aroma. Dus: muziek op standje maximaal en de neuzen zo diep in onze vesten gedrukt dat ik ergens nog een vleugje van mijn moeder's wasmiddel ontdekte. Leuk hè, zo'n VIP bus? Vang Vieng was onze uitvalsbasis gedurende de kerstdagen. Samen met drie Engelse en een Nederlandse jongen hebben we Secret Santa gevierd (uit Joos' haar backpack steekt een super soaker en ik mag me wat Engelse literatuur rijker prijzen). In ditzelfde gezelschap hebben we eerste kerstdag getubed, hierbij dreven we in een rubberen band met de stroom mee de rivier af. De nodige stops werden gemaakt voor een potje volleybal in een modderpool of het aanvullen van de vochttekorten. De kerstmutsen, versieringen en andere outfits die iedereen uit de kast had getrokken, zorgden alsnog voor een kerstgevoel. (Puntje disappointing: de Zweed en zijn waterproofcamera waren naderhand met de Noorderzon vertrokken. Geen fotomateriaal van deze geweldige kerstdag).
Dit verslag typende, zijn we weer helemaal zen in Vientiane. Zaterdagmiddag hebben we een uur in een kleermakerszit op een kussen gezeten. Een meditatiesessie bij de Wat Sok Pa Luang (een monnikentempel). Onze tijd in Laos is na drie etentjes bij Via Via (lasagne, pizza, chocolademousse en dame blanche) nu tot een einde gekomen. Met de visums in de hand springen we nu de tuktuk in om over een paar uur naar Hanoi, Vietnam te vliegen.

Het was nog even de vraag of dit stukje online gepubliceerd kon worden. Er bleek namelijk een causaal verband tussen Josephine die haar telefoon wilde opladen en daarvoor een willekeurige stekker uit het contact trok en het ontbreken van netwerk. Slimkop! En toch blijft het een feest om met haar te reizen.