Lekker is maar één vinger lang
Blijf op de hoogte en volg Sanne
25 November 2014 | Indonesië, Batavia
Precies een maand geleden stonden we met onze tere huidjes en gloednieuwe backpacks aan de vooravond van een buitenlands avontuur. Dat het een avontuur ging worden, was overduidelijk. Echter, de invulling van dit des te min. Daarom neem ik als aankomend accountant de taak op me om de balans van dit avontuur op te maken.
Indonesië in een notendop..
Een lange vlucht, die in het teken stond van afscheidsbrieven lezen, slapen en het soldaat maken van vliegtuigmaaltijden, bracht ons naar Denpasar. Onze kleine chauffeur, Putu, stond in de aankomsthal in al zijn enthousiasme te zwaaien met een A4. Zijn naam verraadt tegelijk de originaliteit van de gemiddelde Indonesiër. Een naamsysteem bepaalt namelijk dat de eerstgeborene in het gezin veelal de naam Putu draagt.
Twee nachten verbleven we in Uluwatu, een rustig plaatsje dat bij uitstek geschikt bleek om over onze jetlag heen te komen. De golven van het nabijgelegen Dreamland Beach bleken allesbehalve rustig. De krachtige golven waren de Egyptenaar en de Fries volledig de baas. Josephine (die bij het afzwemmen van diploma B het gat niet wist te vinden) kwam wonderbaarlijk genoeg als eerste boven. Niet veel later volgde ik, helaas in afwezigheid van mijn zonnebril. Een speld in een hooiberg staat ongeveer gelijk aan een Rayban in de zee van Dreamland Beach. Niets is onmogelijk, vijf minuten later lagen we uitgeteld (en met zonnebril) op de strandstoelen.
Eventuele trauma's aan water bleven uit, twee dagen later stonden we in Kuta onze beginnerskunsten te vertonen op een surfplank. Leo had ons de garantie gegeven dat we binnen 10 minuten op zijn plank zouden staan. En Leo was een man van zijn woord (al was met staan ook alles wel gezegd). Vanuit Kuta hebben we een trip gemaakt naar Lovina, bekend om de met dolfijnen gevulde zee. Van een afstandje toekijken wilden we niet, daarom besloten we Johnny Walker te vergezellen in zijn bassin. Walker, een dolfijn behorend tot de senioren, zorgde gedurende 45 minuten voor twee dolblije kinderen. Aaien, voeren, dansen, klappen en aan zijn vinnen hangen alsof we nooit anders gedaan hadden, fantastisch! Walker maakte al snel plaats voor een ontelbaar aantal apen, Monkey Forest (Ubud). Na lang toekijken hadden we de moed verzameld en kochten we een tros bananen om vervolgens de apen mee te voeren. Misschien hadden we dit voeren toch ietwat geromantiseerd (uitgaande dat een klein aapje met de banaan aan de haal zou gaan), een stokoude aap meldde zich als eerst. Heelhuids vertrokken we een aantal dagen later per boot naar Gili Trawagan. Stranden met helderblauw water (ideaal om te snorkelen), adembenemende zonsondergangen, kroegjes met live-muziek en het ontbreken van politie en verkeer maakten dit eiland tot een heerlijke plek. Gelukkig wisten we op het nippertje de dans van bedbugs te ontspringen. Op de vlucht geslagen probeerden we op Gili Air en Lombok onze bruine kleur te upgraden.
Zon werd verruild voor kou en regen. Een driedaagse trip naar de vulkanen op Oost-Java, de Bromo en de Ijen vulkaan. Rijden in een jeep, hiken, schijnen met zaklampen, onhandigheden, mondmaskers en nog veel meer gekkigheden zorgden voor twee wonderschone views. Vooral de Ijen met zijn blue fire liet een diepe indruk achter. Voor ons genoeg reden om Josa Entertainment in het leven te roepen. Een reeks van korte filmfragmenten (met terugkerende elementen) waarin we de sfeer laten zien en slechte grappen maken met locals. Een compilatie van dit geheel zal later volgen.
Na Surabaya volgde Yogyakarta. Gedurende vijf dagen waren we loyale klanten van het lokale openbaar vervoer, Transjogja (dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot). Gezien het regenseizoen, wat inmiddels in volle gang was, waren we genoodzaakt onze biologische klok aan te passen: 's ochtends vroeg opstaan en aan het begin van de middag (rond 13:00) uitkijken naar potentiële schuilplaatsen. Op dit gebied liet Transjogja ons helaas enigszins in de steek, de bussen bleken zo lek als een mandje. Overigens was het op deze momenten schitterend om te zien hoe snel scooterend Indonesië zich in een regenponcho hees. Afijn, we brachten een bezoek aan de twee beroemde tempels, Borobudur en Pranbanan. Ook de Pindul Cave bleef niet onopgemerkt (en wij ook niet in de Pindul Cave). Vanaf hier pakten we de trein naar Bandung (Business class dit maal, door de Economy class kampten we op dit moment nog steeds met rugklachten en hevige andere pijnen, uiteraard een understatement). In Bandung hebben we wat potten gel, afkomstig uit Nederland, afgeleverd bij een vriend van Joos die hier studeert. Maar er was meer, een theefabriek (leverancier van Pickwick en Lipton) waar we een rondleiding kregen en zowaar een kop hoogstaande thee mochten proeven. Met het hete water nog klotsend in onze buiken, gaven we onze lichamen nog meer warmte in de hotsprings. Tot slot, Yakarta, van waar onze vlucht naar Bangkok straks vertrekt. We spenderen daarom onze laatste roepie's en trekken over een paar uur de Thaise baht uit de muur.
Indonesië, een land waarin.....iedere local vriendelijk is (het gros wijst je zelfs de weg terwijl ze het niet weten), praktisch iedereen zijn eigen business voert of baan creërt (straattent, muzikant, parkeerwachter, transporter), Mie en Nasi Goreng de dienst uitmaken, Frisian Flag breaker over de toonbanken van de Indomaret gaat (MOOI!) en waar wij de tijd van ons leven hebben gehad.
Terima Kasih!
Let op: veel tekst, maar lang niet voldoende om de lading te dekken. Zo laten we de vele andere backpackers (van Japan tot Canada) die we hebben ontmoet gemakshalve even buiten beschouwing. Ohja en wat betreft onze gezondheid, laten we zeggen dat ons afweersysteem er sterker uit is gekomen.
Indonesië in een notendop..
Een lange vlucht, die in het teken stond van afscheidsbrieven lezen, slapen en het soldaat maken van vliegtuigmaaltijden, bracht ons naar Denpasar. Onze kleine chauffeur, Putu, stond in de aankomsthal in al zijn enthousiasme te zwaaien met een A4. Zijn naam verraadt tegelijk de originaliteit van de gemiddelde Indonesiër. Een naamsysteem bepaalt namelijk dat de eerstgeborene in het gezin veelal de naam Putu draagt.
Twee nachten verbleven we in Uluwatu, een rustig plaatsje dat bij uitstek geschikt bleek om over onze jetlag heen te komen. De golven van het nabijgelegen Dreamland Beach bleken allesbehalve rustig. De krachtige golven waren de Egyptenaar en de Fries volledig de baas. Josephine (die bij het afzwemmen van diploma B het gat niet wist te vinden) kwam wonderbaarlijk genoeg als eerste boven. Niet veel later volgde ik, helaas in afwezigheid van mijn zonnebril. Een speld in een hooiberg staat ongeveer gelijk aan een Rayban in de zee van Dreamland Beach. Niets is onmogelijk, vijf minuten later lagen we uitgeteld (en met zonnebril) op de strandstoelen.
Eventuele trauma's aan water bleven uit, twee dagen later stonden we in Kuta onze beginnerskunsten te vertonen op een surfplank. Leo had ons de garantie gegeven dat we binnen 10 minuten op zijn plank zouden staan. En Leo was een man van zijn woord (al was met staan ook alles wel gezegd). Vanuit Kuta hebben we een trip gemaakt naar Lovina, bekend om de met dolfijnen gevulde zee. Van een afstandje toekijken wilden we niet, daarom besloten we Johnny Walker te vergezellen in zijn bassin. Walker, een dolfijn behorend tot de senioren, zorgde gedurende 45 minuten voor twee dolblije kinderen. Aaien, voeren, dansen, klappen en aan zijn vinnen hangen alsof we nooit anders gedaan hadden, fantastisch! Walker maakte al snel plaats voor een ontelbaar aantal apen, Monkey Forest (Ubud). Na lang toekijken hadden we de moed verzameld en kochten we een tros bananen om vervolgens de apen mee te voeren. Misschien hadden we dit voeren toch ietwat geromantiseerd (uitgaande dat een klein aapje met de banaan aan de haal zou gaan), een stokoude aap meldde zich als eerst. Heelhuids vertrokken we een aantal dagen later per boot naar Gili Trawagan. Stranden met helderblauw water (ideaal om te snorkelen), adembenemende zonsondergangen, kroegjes met live-muziek en het ontbreken van politie en verkeer maakten dit eiland tot een heerlijke plek. Gelukkig wisten we op het nippertje de dans van bedbugs te ontspringen. Op de vlucht geslagen probeerden we op Gili Air en Lombok onze bruine kleur te upgraden.
Zon werd verruild voor kou en regen. Een driedaagse trip naar de vulkanen op Oost-Java, de Bromo en de Ijen vulkaan. Rijden in een jeep, hiken, schijnen met zaklampen, onhandigheden, mondmaskers en nog veel meer gekkigheden zorgden voor twee wonderschone views. Vooral de Ijen met zijn blue fire liet een diepe indruk achter. Voor ons genoeg reden om Josa Entertainment in het leven te roepen. Een reeks van korte filmfragmenten (met terugkerende elementen) waarin we de sfeer laten zien en slechte grappen maken met locals. Een compilatie van dit geheel zal later volgen.
Na Surabaya volgde Yogyakarta. Gedurende vijf dagen waren we loyale klanten van het lokale openbaar vervoer, Transjogja (dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot). Gezien het regenseizoen, wat inmiddels in volle gang was, waren we genoodzaakt onze biologische klok aan te passen: 's ochtends vroeg opstaan en aan het begin van de middag (rond 13:00) uitkijken naar potentiële schuilplaatsen. Op dit gebied liet Transjogja ons helaas enigszins in de steek, de bussen bleken zo lek als een mandje. Overigens was het op deze momenten schitterend om te zien hoe snel scooterend Indonesië zich in een regenponcho hees. Afijn, we brachten een bezoek aan de twee beroemde tempels, Borobudur en Pranbanan. Ook de Pindul Cave bleef niet onopgemerkt (en wij ook niet in de Pindul Cave). Vanaf hier pakten we de trein naar Bandung (Business class dit maal, door de Economy class kampten we op dit moment nog steeds met rugklachten en hevige andere pijnen, uiteraard een understatement). In Bandung hebben we wat potten gel, afkomstig uit Nederland, afgeleverd bij een vriend van Joos die hier studeert. Maar er was meer, een theefabriek (leverancier van Pickwick en Lipton) waar we een rondleiding kregen en zowaar een kop hoogstaande thee mochten proeven. Met het hete water nog klotsend in onze buiken, gaven we onze lichamen nog meer warmte in de hotsprings. Tot slot, Yakarta, van waar onze vlucht naar Bangkok straks vertrekt. We spenderen daarom onze laatste roepie's en trekken over een paar uur de Thaise baht uit de muur.
Indonesië, een land waarin.....iedere local vriendelijk is (het gros wijst je zelfs de weg terwijl ze het niet weten), praktisch iedereen zijn eigen business voert of baan creërt (straattent, muzikant, parkeerwachter, transporter), Mie en Nasi Goreng de dienst uitmaken, Frisian Flag breaker over de toonbanken van de Indomaret gaat (MOOI!) en waar wij de tijd van ons leven hebben gehad.
Terima Kasih!
Let op: veel tekst, maar lang niet voldoende om de lading te dekken. Zo laten we de vele andere backpackers (van Japan tot Canada) die we hebben ontmoet gemakshalve even buiten beschouwing. Ohja en wat betreft onze gezondheid, laten we zeggen dat ons afweersysteem er sterker uit is gekomen.
-
25 November 2014 - 09:37
Ton:
Geweldig, ook een mooi verslag! -
25 November 2014 - 10:58
Jan:
Hey wereldreiziger
Jeetje een mooie beschrijving van jullie reis door Indonesie!
Groetnis en leafs Heit -
25 November 2014 - 15:33
Maaike:
Klinkt geweldig nicht, geniet ervan!
xxxx -
25 November 2014 - 19:17
Meike:
Accountant in spé, schrijftalent en fijne vriend,
Wat een fantastisch verslag! Heel veel plezier nog lieve meiden!
Dikke knuffel! xxxxx uit Groningen -
26 November 2014 - 11:47
Lieuwina:
Leave Sanne, Pake belde en wist niet meer hoe een mail door te sturen (die skat), deed een poging het verslag voor te lezen maar dat was te veel.......
Wat een fantastisch verslag om te lezen. Journalistiek niet iets voor je? En veel herkenning, wij hebben geen dolfijn gespot in 1993 en de apen waren... eerst ontzettend aaibaar en later vol haat! Ik hou de site nauwlettend in de gaten en wens jullie samen ontzettend veel reisplezier!! Leafs en tút fan ús. -
27 November 2014 - 10:10
Sanne Rijpma:
Earme pake mei de iPad, haha. Moai dot t uteindelijk lukt is ollejer. En in hele dikke tut foar werom -
01 December 2014 - 19:18
Siemke Rijpma:
Lieve Sanne,
Wat een leuk en beeldend eerste reisverslag! 'k Zie het allemaal zo voor me. Kijk nu al uit naar het volgende verslag. Mar lekker genietsje famke
Dikke tuuuuuut Siemke -
18 December 2014 - 23:49
Metteke Meetsma:
Wat een prachtig verslag Sanne,mooi om te lezen wat
Jullie allemaal doen en beleven, zie uit naat het volgend verslag
Dikke tût en mem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
